Vinur í grennd

Fann þetta ljóð á einni síðu sem ég var að lesa, endlilega lesið það aftur og aftur

Í grenndinni veit ég um vin, sem ég á,
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar

Og yfir til vinarins aldrei ég fer
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er,
því viðtöl við áttum í símann.

En yngri vorum við vinirnir þá,
af vinnunni þreyttir nú erum.
Hégómans takmarki hugðumst við ná
og hóflausan lífróður rérum.

"Ég hringi á morgun", ég hugsaði þá,
"svo hug minn fái hann skilið",
en morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst milli okkar bilið.

Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.

Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymdu ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.

Athugasemdir

[Brynja (IP-tala skráð) 14.6.2006 kl. 11:30]

Þetta er ótrúlega fallegt ljóð og mjög mikið til í því. Reynum að passa þetta hjá okkur og höldum sambandi.

[Áslaug Ósk (IP-tala skráð) 14.6.2006 kl. 14:20]

Jámm þetta ljóð minnti mann á að halda sambandi þótt maður sé ekki duglegur að gera það, fólk í dag er svo ótrúlega bissí

[Brynja (IP-tala skráð) 14.6.2006 kl. 23:41]

Nákvæmlega! Sammála