‎"Ég veit hvað ég vil fá um jólin"

er gjafmildin er svo hrein.
Á óskalistanum er aðeins ósk ein.

Ég veit hvað ég vil fá gefins í ár.
...Mín von er sú óskin rætist brátt.
Ég er pínulítið kvíðin
það er kannski of mikið
sem ég vil fá.
Ég vona ég eigi það skilið
ég skyldi mega dreyma
það megar allir jólunum á.

Já ég á mér bara EINA ósk um jólin og ég vona svo heitt og innilega að hún rætist, jú hún er frekar stór en hún kostar enga peninga.  Það er alveg komin tími til að Maístjarnan mín fái að upplifa veikindalaust líf, það eru komin sex ár síðan hún veiktist fyrst, fimm ár síðan hún fór til Boston í aðgerð og stúlkan aðeins átta ára gömul.  Hún þekkir ekkert annað en veikindi og baráttu, hún á það mikllu meira en skilið að fá að lifa einsog "við eða þú og ég".  Virkilega ósanngjarnt líf. 

Við fjölskyldan erum farin að undirbúa jólin, "hentum" Skara útá pall í dag og hann setti upp jólaseríurnar á pallinn, pöntuðum okkur fjölskyldujólahlaðborðið á Geysi, ætlum að hitta jólasveininn næstu helgi eða þegar Hinrik minn Örn mun halda uppá 2 ára afmælið sitt  og þau eru öll svakalega spennt fyrir næstu vikum enda mikið til að hlakka til sem betur fer.  Við eigum okkar hefðir fyrir jólin og ein af þeim er að fara útað borða á Þorláksmessu og núna pöntuðum við okkur borð á Fabrikkunni sem er okkar uppáhalds staður, jebbs við erum mjög skipulögð á þessu heimili.

Sem sagt margt skemmtilegt framundan sem við getum gleymt okkur í.  Enda færsluna á verðandi afmælisbarni eða litla jólahnoðranum mínum sem var reyndar skráður í des en var eitthvað að flýta sér í heiminn annað en systkin sín.

Svartur dagur í gær en það birti til í dag.... (langt)

Þriðjudagur 9.nóvember‘10

Vekjaraklukkan hringir 6:50  eftir lítinn nætursvefn enda mikill kvíðadagur framundan.  Ég fer beint inn til Þuríðar minnar, vek prinsessnuna mína og skelli mér í sturtu.  Við mæðgur eigum að vera mættar uppá spítala kl 7:30 fyrir verðandi rannsóknir en Óskar minn sér um hin heima eða koma Oddnýju í skólann og keyra drengina í leikskólann. 

Við erum mættar rúmlega hálf átta en Þuríður mín á að vera númer tvö í röðinni í segulómun en þar sem barnið sem var sett á undan er ekki mætt fáum við að vera fyrstar.  Yeeesss!! enda ömurlega leiðinlegt að þurfa bíða með fastandi barn í marga klukkutíma sem gerist alltof oft.

Rúmlega átta erum við komnar í svæfinguna og hittum „gamla“ svæfingalæknirinn okkar eða sem sá um hana þegar hún var í geislunum og það er alltaf gaman að hitta „gamla liðið“ okkar (þó svo ég myndi alveg vilja sleppa því) og veit hennar sögu.  Hún er fljót að sofna og ég kveð hana, mikið ofsalega finnst mér alltaf erfitt að sjá hana sofna við svæfingu og kveðja hana.  Langar mest að vera hjá henni og halda í hendina á henni þó svo hún sé sofandi allan tíman.

Einum og hálfum klukkutíma síðar erum við Skari mætt til hennar á „vöknun“ og að sjálfsögðu er ég með nesti handa þeirri allra flottustu enda vaknar hún alltaf sársvöng og vill borða NÚNA.  Hún vaknar vel einsog í flest öll skipti og klárar samlokuna sína á nokkrum mínútum.

Eftir þetta tekur við löng tveggja klukkutíma bið því læknarnir okkar ætla að láta okkur að fá bráðabirgðaniðurstöður, ég sé hjúkkuna og lækninn labba framhjá biðherberginu og þegar ég sé þau saman fæ ég hnút í magan og segi við Óskar „að það er ekki góðsviti að þau komi saman til okkar“ sem og þau gera.  Ég finn hálsinn minn fyllast af kvíða, maginn er allur í hnút og ég er farin að skjálfa af hræðslu.  Hjúkkan snýr sér strax til Þuríðar minnar og spyr hana útí helgina og Þuríður mín er að sjálfsögðu í sæluvímu að ræða þetta við hana enda þvílíkur draumur í dós hjá henni að fá að sjá „mama mia“.  Eftir nokkra mínútna samtal milli hjúkkunar og Þuríðar minnar snúa þau sér að okkur en ég vissi um leið og hún byrjaði að ræða við hetjuna mína þá væru þau ekki með góðar fréttir fyrir okkur.  Læknirinn ræskir sig og byrjar að tjá sig „ nei æxlið lítur ekki vel og það eru töluverðar breytingar á því“.  Ég brotna niður og fer að hágráta, Þuríður mín er ekki lengi að koma til mín og tekur utan um mig og klappar mér á bakinu.  En þeir geta samt ekkert staðfest fyrr en sérfærðingar skoða myndirnar í fyrramálið, vávh hvað mér samt óglatt og mig langar bara að komast út til að öskra og knúsa Þuríði mína heima.  Mig langar ekki að vera þarna, mig langar að lifa eðlilegu lífi, mig langar að eiga heilbrigt barn, mig langar að líf okkar verði „áhyggjulaust“, mig langar að hafa sömu áhyggjurnar og margir á þessu landi, mig langar bara að hafa „venjulegar áhyggjur“.  Andskotans hugsa ég, helvítis, já ég blóta mikið, ég er orðin bólgin í augunum en eftir samtalið við læknana hringir sérfræðingurinn okkar (skurðlæknirinn okkar) og ætlar að hitta okkur morguninn eftir þegar hann er búinn að skoða myndirnar.

Dagurinn líður hægt og mér líður illa ALLAN daginn en sýni krökkunum það samt ekki þar sem það var ekkert búið að staðfesta þó svo að Þuríður mín sá mig brotna niður þá er hún fljót að „gleyma“ og leikur sér það sem eftir er dagsins.

Miðvikudagur 10.nóv‘10

Morguninn líður hægt, ég fer með strákana mín í leikskólann.  Theodór minn á frekar erfitt þessa dagana og neitar að fara og það er frekar erfitt fyrir mömmuhjartað en hann á að fá pabbadag um helgina, þeir feðgar ætla saman í bíó sem hann er frekar spenntur fyrir en það er samt ekki nóg til að gleðja hann.  Reyni að gleðja hann yfir því og segi honum að Jólasveinninn ætli að mæta í afmælið hjá Hinrik Erni eftir eina og hálfa viku en það er samt ekki nóg, honum langar að vera hjá mömmu en það var víst ekki í boði þar sem við vorum á leiðinni uppá spítala á fund.  Það er erfitt að kveðja hann en ég veit að hann er fljótur að jafna sig.

Við erum mætt uppá spítala rétt fyrir ellevu þar hittum við sérfræðinginn, hjúkkuna, krabbalækni og taugalækninn okkar.  Maginn  minn er á hvolfi og það er ekkert langt í grátinn, shit (afsakið) hvað mér líður illa, ég bara trúi því ekki að það ætli ekki að takast að „drepa“ þetta æxli, ég trúi því ekki að það eigi að pína Þuríði mína meir.  Hver er tilgangurinn?  Þessi flotta, yndislega, skemmtilega og frábæra stelpa á bara gott skilið.  Við setjumst öll niður og sérfræðingurinn spyr okkur „hvort við séum búin að heyra eitthvað?“ Já það vorum við sannarlega búin að gera sem var bara slæmt.  Sérfræðingurinn heldur áfram „það var annar sérfræðingur sem skoðaði myndirnar með  mér, það eru miklar breytingar á æxlinu en alveg „eðlilegar“ breytingar, það eru miklar bólgur í því (mikil bjúg) sem eru kanski að koma fyrr en áætlað var“.  Hann heldur áfram „en við viljum sjá hjöðnun á æxlinu í næstu myndatökum sem verða í byrjun febrúar“. 

Sem sagt miklar bólgur í æxlinu, við fengum að sjá myndir og já þær eru miklar, æxlið er HUGE.  Hnúturinn minnkar samt ekkert við þessar fréttir þó svo þær eru jákvæðar, „gammahnífurinn“ er að vinna sína vinnu og auknar líkur á að aukaverkarnirnar fari að sýna sig sem eru ALLS EKKI skemmtilegar sem myndi að sjálfsögðu þýða sterameðferð sem er hrikaleg en að sjálfsögðu ekki það versta í heimi.  Stundum finnst okkur sjá að aukaverkanirnar séu að koma en erum samt ekki viss, hún kvartar líka meira en venjulega og orku minni.  Hún vill ekki sofa í nýja rúminu sína sem er kanski ekki það besta á svæðinu fyrir hana og vitum ekki afhverju en það er ekkert að sjá á bakinu hennar.  Gefum því séns í smá tíma í viðbót annars fær hún það BESTA fyrir sig.

Næstu myndatökur verða í byrjun febrúar einsog staðan er í dag en ef Þuríður mín fer að sýna einhverjar miklar breytingar þá verður þeirri dagssetningu flýtt.

Svíf á bleiku skýji

Helgin var FULLKOMIN í alla staði.  Alveg yndislegast í heimi fyrir okkur að fá að upplifa draum Þuríðar minnar sem var að sjálfsögðu okkar draumur.  Þvílíkt moment þegar sýningin var að hefjast, ég átti rosalega erfitt með mig enda rosalega tilfinning að sjá barnið sitt upplifa sinn stærsta draum.  Ég var með gæsahúð allan þann tíma sem sýning var, Þuríður var eitt bros í framan þegar sýningin var að hefjast og Oddný mín skellihló allan tíman enda var þetta ekkert minni draumur hjá henni.  Já þetta var SNILLD í alla staði!

Við gerðum nokkra aðra hluti á meðan við vorum í London t.d. skruppum við í moll sem heitir Westfield en við lásum að söngkonan Rihanna yrði stödd þar til að kveikja á jólaljósunum og þvílík fagnaðarlæti þegar sönkonan mætti á svæðið.  Rosalega gaman að fá að upplifa svona stemmningu og stelpunum fannst það sko geðveikt.  Kíktum líka í Natural history museum sem var rosalega gaman að sjá, ég ætlaði mér nú að versla jólaföt á stelpurnar mínar í þessari ferð en fann EKKERT sem mér finnst alveg ótrúlegt.  Fötin þurfa greinilega að vera of fullkomin og fást ekki einu sinni í London enda fullkomnar stelpur sem ég á.  Eini "hausverkurinn" fyrir jólin og það er að velja fullkomnu jólafötin á stelpurnar mínar enda búin með allt hitt.

Já einsog ég sagði þá var þessi ferð algjörlega FULLKOMIN og ég svíf á bleiku skýji og það verður að sjálfsögðu svoleiðis áfram þó svo ég sé hrikalega kvíðin fyrir morgundeginum en þá fer Þuríður mín í rannsóknir sínar og þá verður segulómað bakið í leiðinni.  Við ÆTLUM okkur að fá bestu fyrirfram jólagjöfin okkar á morgun enda ekkert annað í boði.

Þið megið krossa alla putta og tær og hugsa fallega til Maístjörnu minnar á morgun.

Gleðileg jól.

Draumur Þuríðar minnar :)

Mín yndislega og fallega Þuríður mín fékk að vita með drauminn sinn í morgun eða um leið og hún vaknaði.  Ég svaf lítið sem ekkert í nótt þar sem ég var ofur-spennt að tilkynna henni þetta, mér leið einsog 8 ára gömlu barni að bíða eftir aðfangadegi. 

Hérna kemur smá myndband þar sem Þuríður mín tilkynnir ykkur hvað hún sé að fara gera um helgina ....strákarnir verða í góðum höndum á meðan en mín yndislega systir ætlar að flytja inná heimilið og hugsa um pungana mína og svo systir mömmu hún Linda uppáhald og strákarnir hennar, þannig þeim á heldur ekkert eftir að leiðast um helgina.

Sem sagt snilldar helgi framundan þar sem Þuríður mín fær að upplifa sinn ALLRA ALLRA stærsta draum, ég mun aldrei geta þakkað nógu vel fyrir mig þeim sem gerðu þennan draum að veruleika.

Hérna er svo ein af þeim frekar "mygluðum" og nývöknuðum með leikhúsmiðann sinn

Stærsta og besta fyrirfram jólagjöfin kemur í næstu viku.....

Tíminn er rosalega fljótur að líða aðeins 52 dagar til jóla og við fjölskyldan erum hrikalega spennt enda ætlum við að fá BESTU fyrirfram jólagjöfina í næstu viku (rannsóknir Maístjörnu minnar).  Það er margt framundan hjá okkur, mikið að hlakka til sem ég reyni alltaf að hafa.  Hinrik minn Örn litli mömmupungurinn verður tveggja ára í þessum mánuði eða 25.nóv og að sjálfsögðu er búið að panta sveinka til að mæta í afmælið.  Þegar haldið er uppá afmælið hans er bara byrjunin á skemmtilegu tímabili eða eiginlega jólunum og þess vegna verður sveinki ALLTAF að mæta og skemmta krökkunum.  Í fyrra mætti sá allra hressasti sveinki sem ég hef nokkurn tíman hitt og hann ætlar að mæta aftur en ekki hvað?  ....þökk sé bróður mínum.

Á morgun eða réttara sagt í fyrramálið þegar Maístjarnan mín hún Þuríður Arna vaknar verður henni tilkynnt að um helgina fær hún að upplifa sinn ALLRA ALLRA stærsta draum og ég get ekki beðið eftir að sjá svipinn hjá henni.  Blómarósina mín hún Oddný Erla er búin að vita þetta allan þann tíma eða síðan þetta var ákveðið og staðfest og fólki finnst alveg ótrúlegt að sex ára gamalt barn geti þagað yfir svona leindarmáli, jú mikið rétt hún hefur ekki sagt orð við systir sína eða aðra.  Einsog ég hef oft sagt áður þá er hún ekki einsog sex ára, þvílíkur snillingur hér á ferð en líka ofur viðkvæmt blóm sem þarf að passa vel uppá.  Hún er að deyja úr spenning yfir þessu öllu saman og er jafn spennt og við að tilkynna þeirri eldri þetta í fyrramálið.  Við hefðum aldrei geta látið þennan draum hennar rætast nema vegna góðs fólks sem hjálpaði okkur að gera hann að veruleika sem við verðum endalaust þakklát fyrir.    Vávh það eru ekki til orð yfir þakklætinu mínu.

Sem sagt mjög skemmtilegir mánuðir framundan og góðir þar sem það koma BARA GÓÐAR fréttir í næstu viku enda ekkert annað í boði.   En þið verðið samt að bíða aðeins eftir að fá að vita drauminn hennar sem rætist um helgina þar sem þið fáið ekki að vera á undan henni að vita hann.

...

Ég er oft búin að ætla koma hingað og "drita niður" nokkrum línum en ég er bara búin að vera gjörsamlega tóm og er en reyndar.  Það er mikill kvíði í gangi vegna verðandi rannsókna, Maístjarnan mín kvartar undan verkjum í baki og neitar að sofa í rúminu sínu þar sem henni finnst það vont.  Við erum nýbúin að kaupa rúm handa henni svona "fullorðins" þar sem Hinrik mínum vantaði nýtt fyrir sig, keyptum það reyndar "bara" í Rúmfatalagernum ódýrt og fínt en hún er engan veginn að fíla það svo kanski á endanum þarf hún eitthvað fullkomnara og dýrara, veit það ekki?  Það á að segulóma bakið á henni um leið og höfuðið (9.nóv)vegna þess hvað hún kvartar mikið sem er ekki eðlilegt.

Allir hressir og kátir, leikhús-helgi framundan þar sem við fjölskyldan ætlum að skella okkur öll saman.  Hinrik minn á leiðinni í sína aðra leikhúsferð og ég hlakka mikið til að sjá hvernig hann verður í þessari ferð.  Styttist líka hratt í draum Maístjörnu minnar sem ég get hreinlega ekki beðið eftir.   ....sem betur fer eru líka skemmtilegir hlutir framundan svo maður getur aðeins gleymt sér.

Sex ár á morgun

Á morgun eru komin sex ár síðan Maístjarnan mín veiktist fyrst, ætla ekkert að rifja upp þennan dag eitthvað sérstaklega þar sem ég hef gert það áður hérna.  Er löngu farin að þrá veikindalaust líf og henda áhyggjunum útí buskan en það er víst ekkert í boði og fáum víst aldrei að upplifa þann draum "aftur" þar sem tegundin af æxlinu er þannig.

Það styttist óðum í næstu rannsóknir og ég er hætt að hvílast á nóttunni vegna áhyggja, ég er gangandi vofa flesta daga.  Rannsóknirnar verða sem sagt 9.nóv en helgina á undan látum við stóra draum stjörnunnar minnar rætast einsog ég hef sagt áður og ég get ekki beðið.  Er að reyna hugsa frekar um drauminn en næstu rannsóknir en það gengur frekar erfiðlega.

Eiginmaðurinn búinn að vera í vinnuferð í Boston í nokkra daga en kemur heim í fyrramálið og akkurat þegar hann fer í burtu leggst ég að sjálfsögðu í gubbupest og ég verð nú að vera hreinskilin þá er það ekki það auðveldasta í heimi að vera með þessa pest og hugsa um fjögur stykki og þegar eitt þeirra er líka með pestina.

Ætla núna að leggjast undir sæng með börnin og horfa á imbann.

Nettó - NEI takk

Ég varð virkilega reið þegar ég las þennan pistil inná Pressunni: http://www.pressan.is/Frettir/LesaFrett/throskaheftum-sparkad-ur-starfi-med-10-minutna-fyrirvara-hann-brotnadi-alveg-saman

Myndu stjórnendurnir koma svona fram við sitt eigið barn? Nei ég held ekki.  Hrikalega góða auglýsing fyrir þetta fyrir þetta fyrirtæki eða þannig.  Jú svona snertir mig virkilega mikið þar sem ég á barn með þroskahömlun og ef einhver kæmi svona fram við hana þá veit ég hreinlega ekki hvert ég myndi fara eða gera?

NEI ég mun ALDREI aftur versla í Nettó.

Þuríður Arna mín

Fyrir nákvæmlega fjórum árum birti ég eitt ljóð sem ég fann á netinu og vissi þá ekki hver samdi það en ég veit hver gerði það núna.  Man reyndar ekki hvað hún heitir því miður en mig langar að birta þetta ljóð aftur og tileinka að sjálfsögðu Þuríði minni það. 

Þú ert ljósið sem skærast skín
í mínu lífi, elsku stelpan mín
og ég þakka fyrir þig á hverjum degi
og vona, að lengi enn ég njóta þín megi.

Þú ert lítill engill sem mér var sendur 
svo fullkomin, að mér fallast hendur 
Og ég skal gera mitt besta til að sýna þér 
að alltaf þú eigir vísan stað í hjarta mér.

Og hjartað slær núna hraðar í mér 
Þakka þér Faðir, sem allt sér 
Af lotningu ég fyllist er ég lít hana á 
stúlkuna sem Hann, lét mig fá.

Og alltaf er ég lít á þig, svo sæt og fín 
þá get ég alltaf undrast, að þú ert dóttir mín 
Og þú mátt vita, ef vökva tárin kinn 
Að alltaf sé opinn faðmur minn.

...og í lokin langar mig að birta tvær myndir af aðal fjögra ára töffaranum 
mínum honum Theodóri Inga, þó svo töffarinn minn sé aðeins fjögra ára 
er hann að hefja sitt annað ár í fótboltanum og í síðustu viku ákváðum 
við að láta litla drauminn hans rætast sem var reyndar ekkert lítill 
en það var að eignast félagsbúninginn sinn sem hann er hrikalega 
stolltur af og mér finnst hann líka endalaust flottur í honum.

Að sjálfsögðu var hann merktur honum líka:

17.október 2006

Það er mánudagur 17.október’06.  Við Óskar vorum að koma á Barnaspítalann en við eigum fund við læknanna okkar vegna Þuríðar minnar en hún fór í sínar rannsóknir 11.okt.  Með réttu hefðum við átt að koma daginn eftir á fund með þeim en við báðum þá að fresta því aðeins því við ætluðum að gera eitthvað skemmtilegt helgina eftir og vildum ekki eyðileggja þá helgi ef við fengjum slæmar fréttir sem við töldum að við fengjum vegna þess hvað Þuríður mín var orðin veik. 

Hjúkkan okkar kemur fram og vísar okkur inn í eitt viðstalsherbergið, eftir henni koma tveir læknar okkar.  Þau eru öll frekar „þung“ að sjá og óvenju róleg.  Mér verður óglatt, ég fæ verki um allan líkamann og langar mest að hlaupa útur viðtalsherberginu.  Eftir smá þögn þá heyrist í lækninum hennar Þuríðar minnar eða sá sem hefur fylgt henni frá því hún veiktist, „við höfum ekki góðar fréttir, æxlið hefur stækkað mjög mikið og núna í fyrsta sinn er hægt að skilgreina það illkynja“.  Mig langar að öskra en kem engu frá mér, mig langar að gubba en get það ekki enda hafði ég ekkert borða um morguninn vegna kvíða, ég berst við tárin en það er ekki hægt nema í sekóndubrot eftir að læknirinn hafði sagt þessa setningu.  Það fyrsta sem kom í huga minn var „hver hefur lifað af illkynja heilaæxli?“ Engin sem ég vissi um því við vitum líka bara alltaf af því slæma, við fáum aldrei að vita af kraftaverkunum, kanski vegna þess fólkið er svo hrætt um að það kraftaverk er tekið af þeim ef þau deila því?  Læknirinn heldur áfram „og við getum ekkert meira gert fyrir hana, hún mun hætta í lyfjameðferðinni sem hún er í því hún er ekkert að gera fyrir hana“.  Ennþá koma hugsanir mínar „ha ætla þeir bara að gefast upp, bara sísvona, það kemur ekki til mála“.  Ég spyr lækninn hvort þeir geta EKKERT gert meira, hvað með að hafa samband við þá í Boston og leita ráða hjá þeim sem jú þeir samþykktu, væntanlega bara til að róa okkur en létu okkur samt vita að það væru frekar litlar líkur á því að þeir gætu gert eitthvað.  Þeir voru alltaf búnir að segja að þeir gætu kanski skorið aftur en töldu það samt litlar líkur ef æxlið myndi stækka meira, bara ef það minnkaði en mér var alveg sama ég ætlaði ekki að gefast upp, hún Þuríður mín fær ekkert að fara frá mér.

Hjúkkan okkar tekur við „hún Þuríður er ekkert að fara frá okkur á morgun en hún á mesta lagi nokkra mánuði ólifaða“ og það fyrsta sem ég hugsaði „hvernig í andskotanum getur hún sagt þetta?“.  Við höfum reyndar ALLTAF sagt við læknanna okkar að við viljum að þeir séu hreinskilnir við okkkur og ekkert að tala í kringum hlutina, við viljum aðeins heyra sannleikan og loksins þegar við heyrðum hann þá var hann of sár til að heyra.  Mig langar að klípa mig, mig langar að vakna af þessari martröð, þetta er ekki satt, Þuríður mín mun læknast, hún gefst ekki svo auðveldlega upp eða við.  Við finnum lækningu fyrir hana, hún getur, hún skal og hún ætlar.  Hjúkkan heldur áfram að tala „þið fáið svo að ráða hvar hún fær að eyða sínum síðustu dögum hvort sem það er hér á spítalanum eða heima“.  Hvað er hún að rugla hugsa ég strax, er ekki alltílagi?  „Hvar hún eigi að eyða sínum síðustu dögum?“  Hún er ekkert að fara frá okkkur, alveg sama hvað helvítis læknavísindin segja þá er þessi hugsun ekki í boði.

Ég er alltíeinu hætt að hlusta á læknanna, ég get ekki höndlað meir, augun mín eru næstum því það bólgin að ég var hætt að geta séð með þeim.  Mig langar að fara útur viðtalsherberginu NÚNA, mig langar að fara heim og knúsa Þuríði mína og segja henni að þetta verði alltílagi.

Það síðasta sem ég heyrði frá hjúkkunni „þið getið fengið að hitta prestinn núna ef þið viljið“. Svo var ég rokin heim til mömmu og pabba, knúsaði börnin mín og hágrét.

Svona upplifði ég versta tæpan klukkutíma í lífi mínu sem mig langar aldrei nokkurn tíman að upplifa aftur en þið vitið að sjálfsögðu framhaldið af þessari „sögu“ en það styttist óðum í næstu rannsóknir hjá Þuríði minni eða 9.nóvember og þá ætla ég að fá laaaang bestu fyrirfram jólagjöf sem ég get nokkurn tíman fengið. 

Munið hvað er mikilvægast í lífinu!